Język chiński - oficjalny język urzędowy w Chinach, standardowy język mandaryński zwany putonghua – mowa powszechna. Jest to język stworzony na bazie dialektów - języków mandaryńskich, którymi posługiwano się na północy Chin, głównie w Pekinie i Nankinie. Putonghua opracowany został w latach 50, a od 1956 r wprowadzono go do szkół chińskich.
Przyswojenie języka mandaryńskiego pozwala na porozumiewanie się nie tylko na obszarze ChRL, ale również na Tajwanie (guoyu – język państwowy) i w Singapurze (huayu – język chiński).

Pismo chińskie - pismo ideograficzno-fonetyczne, którego początki sięgają XXX wieku p.n.e. Liczbę wszystkich znaków pisma chińskiego określa się na ok. 50 tys., w użyciu potocznym znajduje się 3-6 tys. znaków. W latach 50-tych XX wieku, w Chinach rozpoczęto reformy mające na celu normalizację i uproszczenie pisma. Uproszczony został zapis graficzny ok. 40% znaków. Zmniejszenie liczby kresek w poszczególnych znakach, miało uczynić pismo łatwiejszym do zapamiętania, a tym samym powszechniejszym w użyciu.
Znaków tradycyjnych (sprzed reformy) nadal używa się na Tajwanie i w Hong Kongu. W ramach reformy, w 1958 r., wprowadzono również transkrypcję pinyin.

Transkrypcja pinyin - alfabet łaciński wykorzystany do fonetycznego zapisu języka chińskiego, składający się z 26 liter oraz 4 znaków diakrytycznych, dla oznaczenia tonów (język chiński jest językiem tonalnym). Pinyin, w 1977 r., uznany został przez ONZ za oficjalną romanizację języka chińskiego. Polska przyjęła transkrypcję w 1981 r.